Vorig jaar maart overleed onze laatste galgo, onze Prins Eikel, onze His Royal Pain in the Butt, onze Sid, ons Boefje oftewel Roso. We mochten ruim 12 jaar van hem en al zijn streken genieten. En het deed (opnieuw) pijn zo’n afscheid….
Corona had inmiddels zijn intrede gedaan en onze andere twee woefers Floortje (podenco-mix) en Gibbs (Mastin Espanol) genoten van het thuiswerken van mijn man.
“Ik vind het wel even goed zo, 2 honden…. Hoef even niets anders erbij….. “ was telkens het antwoord als ik begon over een nieuwe galgo. Tot begin juni van dit jaar…. Zittend in een snikhete tuin riep mijn man ineens vanuit het niets “ik wil eigenlijk wel weer een galgo, maar dan een zwarte…”.
WHUT??
“Weet je dit zeker?” vroeg ik. ”Je riep toch altijd dat je het wel goed vond zo…?”
Een kort antwoord volgde: JA.
Dus gelijk op de site van GRH (al onze honden via GRH) en Emiir was al snel gevonden. Weer een “kneus” zoals onze kinderen ze noemen…. Een galgo met een rugzak, getraumatiseerd.
En vreemd gezegd, zo heb ik ze graag…. Het is altijd zó intens fijn om te zien hoe zo’n hond zich opnieuw kan ontdekken en helemaal tot zijn recht kan komen!
26 juni 2021 was het zover: Emiir komt aan in Poortugaal. Vroeg eruit, spullen klaar gemaakt en gaaaaannn! Na even zoeken het adres gevonden en helemaal verscholen in een hoekje tijdens een hevig onweer stond Emiir….. te trillen als een rietje en als hij had gekund had hij zich in zijn oor verstopt….. zó bang.
Gauw de hond overgenomen, dubbel aangelijnd en naar de auto voordat het gebulder in de lucht nog harder werd…. Op weg naar huis gaf hij zich over aan zijn slaaptekort, hij had immers 48 uur gereisd vanuit Spanje in de transport bus.
Eenmaal thuis de andere 2 opgehaald en een flink stuk gewandeld om de spanning eruit te lopen, naar huis, eten, opnieuw naar buiten om nogmaals de behoefte te doen en weer naar binnen om vervolgens in een diepe slaap te vallen. Met zijn hoofd op een kussentje….
We zijn nu 4 weken verder…. De angst is er nog maar het herstel na een onverwachte gebeurtenis gaat sneller. De overgave aan de mand, de andere honden, veel andere handen die hem aaien kost hem nog steeds moeite maar hij begint er heel langzaam aan te wennen dat handen kunnen liefhebben en aaien een fijne sensatie is.
We hebben samen nog een hele lange weg te gaan maar deze knapperd komt er wel!
We zijn erg benieuwd naar zijn grappige persoonlijkheid want onder al die angst zit een heel leuk blij ei dat zich graag wil laten zien.
