Pleeggezin zijn
Een appje: wil je schrijven hoe het is om pleeggezin te zijn?
Ik pieker er al dagen over, mijn hoofd tolt van alle opspringende gedachten.
Hoe gaat dat bij ons, plegen?
We mogen weer een pleeghond begeleiden! Zo zie ik het zelf altijd, als een feestje. Tegelijkertijd kronkelen mijn gedachten alle kanten op.
Ik kan nóóit meer naar de kapper, wat als ze toch achter onze kat aangaat, het niet botert met onze roedel enz. enz.
Mijn beren op de weg zijn tot op vandaag niet komen opdagen. Ik blijk toch naar de kapper te kunnen, want ik pleeg niet alleen, ons hele gezin helpt mee. Er is eigenlijk altijd wel iemand thuis.
Er is een kattentest gedaan in Spanje – mits aangevraagd -, natuurlijk moeten we onze pleeghond goed begeleiden bij onze kat hier thuis, er is altijd stress na een lange reis uit Spanje of bij herplaatsing.
In overleg zoeken we met de stichting/shelter naar de hond passend bij onze situatie, soms in het begin een kleine botsing in de roedel kan altijd.
Als een hond honger heeft gehad of veel nestjes heeft moeten werpen bijvoorbeeld. Blijf van mijn eten! Blijf van mijn lijf! Superlogisch toch dat zo’n teefje even wat pinnig doet. Iedereen op een eigen plek eten geven en met de pinnigheid stopt het zodra ze doorheeft dat zij hier bij ons echt niets meer hoeft.
Zo gaat het bij ons. Niets hoeven. Rust – reinheid – regelmaat. Onze (over)grootouders waren zo gek nog niet. Wat voor baby’s goed is is dat zeker ook voor een rescuehond.
Zij beginnen ook bij nul.
Gaan door een puppenfase en pubertijd ook als ze zes of acht jaar zijn bijvoorbeeld.
Ik kan zo genieten als een verlegen hond ineens een koekje uit de openstaande trommel durft te pikken.
Jawel, we voeden ze ook op hoor haha.
Op een rustige manier, geleidelijk aan gaat dat haast als vanzelf. Met als groot voordeel onze roedel.
Een al aanwezige hond of honden maken veel duidelijk voor een pleegje. Dat niet alle mensen eng zijn en je pijn doen bijvoorbeeld.
De dagen, weken en misschien een paar maanden gaan voorbij tot opeens dat bericht: Er is een aanvraag voor jouw opvanger. Oh shit. De schrik slaat me om het hart. We lezen de aanvraag, man en dochter ook. Gelukkig hebben we als pleeggezin een belangrijke stem hierin. Denken we dat dit dé familie kan zijn voor onze pleeg?
Als dat zo is volgt een kennismaking. Soms kan er alsnog geen match zijn. Je ziet het aan jouw opvanger misschien. Of de mensen voelen het niet.
Maar is het een match, oeh!
De aanstaande adoptiefamilie gaat altijd weer naar huis zonder onze pleeghond.
Eerst een nachtje over slapen.
200% ja? Dan volgt adoptie.
Ik schuif die datum altijd vooruit totdat de dag daar is. Ik weet hoe ik me ga voelen. Natuurlijk, dit is het doel, hier doen we het voor. Maar mijn hart doet zeer en er zit een knoop in mijn maag. Ik kan niet niet houden van onze pleeghond, dus ik heb kleenex nodig bij het afscheid. Of net daarna, want ik wil mijn opvanger geen extra stress bezorgen.
Gelukkig hebben wij meestal een goed contact met de adoptanten.
Krijgen foto’s (vooral die eerste al van onderweg als de hond ontspannen naast zijn nieuwe adoptiemoeder ligt vind ik fijn) en filmpjes. En ook al wordt er een nazorger aangewezen, ik blijf altijd bereikbaar voor de adoptanten, omdat ik de hond gewoon het beste ken.
Dus vragen als “Deed ze dat bij jullie ook?” Of zorgen als er nog niet is geplast, deel het maar en ik antwoord.
Ons pleegkind is immers uitgevlogen.
We laten los, maar voelen ons altijd verantwoordelijk voor haar of zijn geluk.
Wat mij enorm helpt bij het laten gaan van onze opvangers is te bedenken dat er nog zoveel meer honden zijn die ons nodig hebben. Wachten op een kans om te beginnen aan een nieuw leven. We blijven echt wel een aantal weken tot maanden “leeg” om onze roedel rust te geven en zelf even te landen.
Totdat het weer begint te kriebelen…
Kriebelt het bij u nou ook na het lezen van dit mooie verhaal schroom dan niet:
Al deze knapperds zitten bij pleeggezinnen en zijn op zoek naar hun forever home.