Oud, heel oud ben je. In oktober (ja ja dat ga je redden, want daar gaan we voor) word jij 18. Je loopt stram, alsof je houten stokjes in je pootjes hebt zitten. Jij hebt jouw eigen ik, overduidelijk. Jouw stoel is jouw stoel. Toen jij deze vorige week zelf bewaterd had (denk dat jij de gevolgen niet overzag😉) en wij een alternatieve mand voor jou verzonnen hadden, besloot jij “dan blijf ik staan”. Liggen doe jij alleen in JOUW stoel. Naar buiten een lekkere ronde lopen? Je loopt gewoon niet. Mensen op straat denken ” ach dat beestje moet lopen”, maar terug, terug ren je want dan heb je pas een mooi doel namelijk weer chillen in jouw stoel. Je glijdt uit geregeld als zijnde bambi. Ik schrik dan, jij niet. Onverschrokken sta je weer op en hop loopt door. Mijn ijzeren taaie tante. Gisteren gingen we naar de begraafplaats. Ik nam je mee. Normaal moet ik je bijna slepen voor de benodigde meters lopen en bijbehorende plas enzo, maar nu??? Je liep als een kievit. Hop, hop, hop, met jouw staartje kwispelend en je oren wiebelend op jouw koppie. Geen enkel probleem. Heen niet en terug al helemaal niet. Enige waar je geen tijd voor had was plassen. Trots dat je zo goed gelopen had, kwam ik thuis. Je moest even drinken en jawel (dat kun jij) tijdens het drinken ging jij in de plasstand en liet het lopen. We stonden erbij en keken ernaar. Alsof je dacht zo dat heb ik weer gefixt, liep je daarna naar jouw stoel en ging liggen met een diepe zucht. Je keek mij aan alsof je wilde zeggen “Vrouwtje je kunt niet alles hebben”. Had deze wandeling niet willen missen al was deze waterval het resultaat. De Aldi hier vlakbij heeft meer omzet door al die keukenrollen hier in de voorraadkast. Op naar de volgende wandeling Liz, you go girl❤️
