Hoe Vicky haar nieuwe leven bij mij begon…
Een buitenlandse hond kies je niet zomaar even. Al zien ze er nog zo leuk uit, of is hun verhaal nog zo droevig. Deze honden hebben meestal een rugzak, soms klein, soms heel groot. Dat weet ik uit ervaring. Ik weet ook dat een Galgo een hele fijne hond is en een echt levensgezel kan zijn. Sinds mijn Galga behoorlijk sukkelt met haar ouderdom, groeit het verlangen naar een nieuw maatje die van haar zou kunnen leren en die later haar plek zou kunnen overnemen. Maar echt op zoek was ik nog niet. Toen zag ik – geheel onverwachts – een filmpje met beschrijving van Vicky. Een Brindle Galga van ongeveer 5 jaar. Geen bijzondere opvallende tekening, of anderszins iets bijzonders, en toch sprak haar uitstraling mij meteen aan. Ze voelde aan alsof ze bij mij hoorde. Nu heb ik in de loop der jaren veel ervaring gekregen met buitenlandse honden, dus ik probeerde terughoudend te blijven en las eerst zorgvuldig haar beschrijving. Ook die was wat ik in een nieuw maatje zocht: nobel, rustig, en aanhankelijk. Toch twijfelde ik ondanks al mijn ervaring. Kon ik mijn gevoel wel vertrouwen? Ik kon haar immers niet eerst ontmoeten. Maar op de een of andere manier bleef ze om mijn aandacht vragen. Wanneer een onbekende hond je zo sterk bezighoudt, heeft dat vaak wel een betekenis. Ik besloot het erop te wagen en meldde mij aan bij de stichting als mogelijke adoptant. En dan begint het proces. Eerst een telefonisch gesprek: waarom wil je een hond en dan specifiek die hond? Heb je er goed over nagedacht? Ect. Wat een goede instelling is van een stichting, zorgvuldigheid is heel belangrijk. De bedoeling is immers dat een hond een blijvend thuis krijgt en niet binnen de kortste keren weer moet verhuizen, omdat de adoptie te impulsief is geweest. Gelukkig was Vicky nog beschikbaar en het telefoongesprek verliep verder positief. Dus op naar de volgende fase: het invullen van het aanmeldingsformulier. Als dat is goedgekeurd volgt een huisbezoek. Is je huis wel geschikt voor een bepaalde type hond, is de omheining goed en stevig en vooral hoog genoeg met oog op ontsnappingsgevaar(!). Maar ook kwam weer de vraag op tafel: waarom specifiek die hond? Er waren ook honden in Nederland in de opvang die graag een gouden mandje wilden. Dan kon je tenminste ook eerst kennismaken voor dat je je ergens in stortte waarvan je de uitkomst niet wist. Er was een zwarte Galga die met smart zat te wachten op een adoptant. Het was inderdaad een prachtige hond. Ik had de foto’s eerder gezien. Dat ze zwart was, deerde mij niet. Het ging om de oogopslag en het karakter. Aan haar hele houding kon ik aflezen dat zij een drukker karakter had dan Vicky en dat ze wat steviger in haar persoonlijkheid zat. Gezien de aard van mijn oude hond leek mij dat niet zo’n goede match en dus zag ik af van die kennismaking. Maar er was in die tussentijds ook nog iets bijzonders gebeurd. Op een nacht werd ik wakker zonder reden en zag ik ineens het gezicht van Vicky heel sterk voor mij zonder dat ik de afgelopen dag aan haar gedacht had. Direct daarop kwam mijn eigen Galga uit haar mand. Ik dacht aanvankelijk nog dat ze het te warm had, totdat mij onmiddellijk het gezicht van Vicky te binnen schoot. Ik had haar niet zomaar gezien. Ze wilde mij waarschuwen! En inderdaad, betere observatie toonde aan dat mijn hond moeite bleek te hebben met opstaan en lopen. ’s Morgens bij de dierenarts bleek dat Raïsa last had van een soort evenwichtsstoornis die optreedt bij oude honden. Toen wist ik zeker dat Vicky bij mij hoorde. Zij zou mijn nieuwe maatje worden en niemand anders. De bezoekster stelde een rapport op en gaf dit door aan de stichting. Na enkele dagen kreeg ik toestemming om Vicky te adopteren. En dan begint het lange wachten… Lang, want iedere dag is een dag te veel. Hoe zou ze zijn in werkelijkheid? Hoe zou ze reageren op mij als ze me zag? En ik op haar! Ondertussen werd er een kattentest gedaan. Sterker nog, zelfs twee keer! Weer spanning. Zou ze die goed doorstaan? Ik heb immers ook katten en op een jachtpartij in huis zat ik echt niet te wachten. Maar gelukkig doorstond ze die feilloos. Eindelijk was het zover. Ze ging op transport naar Nederland, in een vrachtwagen met meerdere Galgo’s die ook geadopteerd waren. Samen met een vriendin ging ik haar ophalen. We werden allerhartelijkst ontvangen en we kregen alle tijd voor onze ontmoetingen! Niettemin wachtte ik ongeduldig tot ze uit de vrachtwagen gehaald werd. En toen die eerste blik. Wat was ze mooi! Nog mooier dan op de foto’s en filmpje! Mijn hart smolt. Maar nu de fysieke ontmoeting. Ons werd gevraagd om de honden meteen aan te lijnen. Sommigen waren enthousiast, anderen waren onrustig, maar Vicky stond als bevroren. Geen enkele emotie toonde ze. Ik had brokjes meegenomen als verleiding. Iedere hond kwam diverse keren bedelen om brokjes, een hond wist meteen waar ik ze had verstopt en probeerde ze zelf uit mijn zak te halen. Maar niet Vicky. Ook op mijn knuffels kwam geen reactie. Het was alsof ze niets zag en niets hoorde. Twijfels sloegen toe en toch…toch zat ze al diep in mijn hart! Na de versnaperingen en benodigde papieren ontvangen te hebben, gingen we huiswaarts, benieuwd hoe ze de autoreis zou ervaren. Het was verwonderlijk. Na even te hebben rondgekeken, ging ze rustig liggen en wachtte af wat er ging gebeuren. Eenmaal thuis stapte ze kalm uit en liep met me mee naar huis alsof ze niet anders gewend was. Keurig naast me en in een heel rustig tempo. Dit voelde zo vertrouwd! In beginsel bleef ze wat afwachtend. Uit zichzelf komen, deed ze niet. Als een echte Galgo observeerde ze alles en iedereen. Aan de routine met betrekking tot eten, uitlaten en slapen wendde ze wel verrassend snel. Alsof ze hier al jaren woonde! Voorzichtig kroop ze iedere dag een beetje meer uit haar schulp. Zo kwam ze na enkel dagen op de bank tegen mij aanliggen. Sliep ze eerst nog op een heel dik kussen, al snel verwisselde ze die voor mijn bed. En ook hier dicht tegen mij aan. Traplopen kon ze niet, dus leerde ik haar poot voor poot de treden op- en afklimmen. Dat ging een paar dagen goed totdat mijn eigen Galga er genoeg van kreeg. Voorzichtig liep ze langs Vicky om te laten zien hoe het moest. O, maar nu kon Vicky het ook! En liep netjes de trap af. Die had geen geheimen meer voor haar. Ook buiten hield Raïsa de nieuwkomer in de gaten en zo nodig ging ze naast haar lopen als beschermer. Inmiddels halen ze elkaar beurtelings op als ze moeten komen om uitgelaten te worden of om wat lekkers te krijgen. Vicky wil graag overal mee naar toe en als ik thuiskom, staat ze te springen om mij te begroeten! ’s Avonds wacht ze bovenaan de trap totdat ik ook naar boven kom. Duurt het te lang, dan komt ze weer naar beneden. Mijn gevoel was juist geweest, dit is echt ‘mijn hond’. Sommige verbintenissen zijn matches made in heaven en dit was zo’n match. Niet dat alles alleen maar positief verloopt. Opvoeding blijft ook in dit geval noodzakelijk. Vicky wil graag ook mijn eten delen, en wat op tafel staat, vindt ze eveneens interessant om te bestuderen. Maar dat hoort erbij. Grenzen aangeven blijft belangrijk, ook al hebben ze een rugzak. Alleen wel vooropgesteld dat alles gebeurt in hun eigen tempo. Niets forceren, niets dwingen. Rustig laten wennen en alles in zich op laten nemen. Met Vicky heb ik veel geluk gehad. Ze heeft geen grote angsten of zwaar trauma. Ik weet echter dat het ook anders kan. Dat er honden zijn met angst, zelfs met grote angst wat pas echt naar voren komt als ze bij je zijn. Die hebben een (zeer) lange weg af te leggen. Doch hoe blij en trots ben je om elke stap die ze maken, al is die nog zo klein! Wat ik in het begin schreef: aan een buitenlandse hond begin je niet zomaar, omdat hij/zij er zo leuk uit ziet. Het is werken en soms heel hard werken, geduld hebben en veel liefde opbrengen. Dat kan niet vaak genoeg gezegd worden. Daarentegen is hun dankbaarheid zo groot als ze weer echt hond kunnen zijn en plezier hebben. Ze worden dan maatjes voor het leven, door hun grote sensitiviteit voelen ze elke stemming van hun baas en zijn er voor je als je ze nodig hebt, zoals jij er voor hun bent wanneer zij dat nodig hebben. Ik hoop van Vicky nog lang te mogen genieten. Ze brengt niet alleen mij plezier, maar heeft ook Raïsa weer meer levensmoed gegeven en daar ben ik haar dankbaar voor.